Moja ulubiona zabawka byl Miś którego nazwalam Igor. Dostałam go od siostry starszej o 12lat.kupila mi go wracając z wycieczki. Spalam z nim,chodziłam na spacery i nawet karmilam zupa:D no bo skoro ja jestem glodna to i misiu byl:D a buraczki mu najlepiej smakowały 😀 niestety z białego zrobil sie po nich bordowy caly:D mile czasy!!!

E-mail kiniawalczak89@wp.pl

GRATULUJĘ WYGRANEJ ! 🙂
Czekam na maila z danymi do wysyłki na info@wypaplani.pl

GRATULUJĘ WYGRANEJ ! 🙂
Czekam na maila z danymi do wysyłki na info@wypaplan.pl

Na samą myśl o zabawce z dzieciństwa buzia mi się uśmiecha. To mój ukochany miś Czuminek, którego dostałam od babci zaraz po urodzeniu. Wiele łez w niego wylałam i wiele miejsc razem zwiedziliśmy. Choć nie był nigdy zbyt piękny, miał brzydkie futerko i twardy nos pozostał ze mną do dziś. I tak juz jesteśmy razem od 30 a lat

Kiedy myślę o mojej ulubionej zabawce z dzieciństwa, to bez wątpienia odpowiem, że była to przytulanka PaNda, ale nie byle jaka Panda. Otóż moja panda była specjalna, bo miała tyłek na rzep, a gdy otworzyliśmy rzep to ze środka dużej pandy wyjmowałam malutką przytulankę pandę junior. I zapewne miałabym ją po dziś dzień, a mój syn bawił by się nią ochoczo, gdyby moja młodsza siostra nie unicestwiła mini pandy. ;( Każdy wie,jaki był design zabawek z lat 90, ale ta panda, mimo iż nie zachwycała urodą była wyjątkowa, bo przecież nie każdej zabawce z tyłka można wyciągnąć jej mniejszą kopię 🙂

W dzieciństwie rzadko bawiłam się lalkami. Interesowały mnie za to bardzo samochody, łażenie po drzewach i inne typowo chłopięce zabawy. Może dlatego moją ulubioną zabawką była elektroniczna gierka (made in ZSRR), w której wilk zbierał jajeczka do koszyczka. To było coś. Najpierw chodziłam do sąsiada, który dostał ją od ciotki. Niezbyt chętnie mi jej pożyczał, bo przyklejałam się do niej na długi czas, a on też chciał pograć. Z czasem coraz więcej dzieci miało ją w posiadaniu, więc zawsze ktoś się zlitował. W końcu dostałam ją od Mikołaja pod choinkę i to był jeden z najlepszych prezentów w moim życiu.Muszę jeszcze dodać, że zapakowana gierka wyglądała pod świątecznym drzewkiem dość niepozornie i najpierw pomyślałam, że to "tylko" czekolada. Wyobraźcie sobie jaka była moja mina po otworzeniu kartonika.
maje@vp.pl

Witam.
To było dokładnie 20 lat temu, gdy wychodzilam z mamą ze szpitala, po kolejnej dawce zastrzyków. Obok przystanku autobusowego znajdował się mały kiosk. Mama powiedziała mi że w nagrodę za odwagę mogę sobie wybrać jedną z zabawek. Zdecydowalam się na zielonego pieska z różowymi uszami i ogonem. Nazwalam go Czarek. Czarek był jak prawdziwy przyjaciel wszędzie go ze sobą zabieralam, długo nosilam go do szkoły w plecaku. Gdy zrobiła mu się mała dziura miedzy głową a tułowiem chowalam tam moje male skarby, jednak któregoś dnia mama ją zaszyla.
Szkolne opowiadania na temat ulubionej maskotki oczywiście dotyczyły kovhanego pieska, baaa nawet nauczylam się go malować co jest wielkim wyczynem zwarzajac na moje beztalencie.
Ostatni raz Czarek towarzyszył mi na maturze w 2010r. Dotrzymywal mi towarzystwa w tak ważnym dla mnie momencie. Potem gdzieś się zapodzial podczas przeprowadzki z rodzinnego domu. Na świecie był juz mój pierwszy syn, dwa lata pozniej pojawił się młodszy.
Rok temu moja mama robiąc porzadki na strychu znalazła wszystkie moje skarby z dzieciństwa. Oddala mi je a wśród nich był Czarek.
Synowie także się ucieszyli, kolejna maskotka dołączyła do ich kolekcji. Któregoś dnia podczas zabawy zrobiła się dziura, w tym samym miejscu w którym kilkanaście lat wczesniej moja mama zaszyla. Oczywiście ciekawski Łukasz zaczął wyciągać zw środka cały plusz. Miał przy tym mnóstwo zabawy. Zaskoczyło nas jednak niesamowicie co było w środku. Mianowicie dwa banknoty stu zlotowe złożone w male kwadraciki! To ja je kiedyś tam schowalam całkiem o nich zapominając. Stary poczciwy Czarus pilnie strzegł skarbu przez tyle lat.
Pieniądze trafiły do slarbonek a piesek na chonorowe miejsce na polce z pamietkami. Raz po raz używany w zabawie przez synów 😉
Szkoda ze nie mogę podzielić się zdjęciem.
Serdecznie pozdrawiam
Emanuela Stefanowicz
Emcia699@o2.pl

Moją niezapomnianą zabawką była małpka z długimi łapkami z rzepami,które zakładałam sobie na szyi. Z daleka można było pomylić z żywą ☺ nosiłam ją wszędzie ze sobą. aga123-1986@o2.pl

W dzieciństwie marzyłam o małpce, ale nie o takiej żywej, jaką miał król popu Michael Jackson, tylko zwykłej, pluszowej maskotce. Wówczas moją wyobraźnię rozpalały takie lektury jak Księga dżungli, Pipi Langstrumpf, W pustyni i w puszczy czy Przygody małpki Fiki Miki. Tylko skąd wziąć taką małpkę w szaroburych czasach peerelu? I wtedy moja mama wpadła na pomysł, że mi ją po prostu uszyje. Prawie nie mogłam spać z emocji i marzyłam, żeby już było rano;) Mama słowa dotrzymała i tuż po przebudzeniu zobaczyłam na krześle moją ukochaną małpkę! Maskotka powstała z czerwonych rajstop, łapki miała z brązowego bistoru (który wcześniej był spodniami, paskudnymi zresztą;)), pyszczek z beżowego sztruksu a nos i oczy z błyszczących guzików. Była podwójnie niezwykła, bo potrafiła chodzić! Mama zamontowała drewniany krzyżak, do którego przyczepiła żyłki, a te z kolei – do kończyn małpki. I w ten oto sposób można było małpką poruszać i wyczyniać iście małpie figle. Nadałam jej imię Koko i zostałyśmy najlepszymi przyjaciółkami;) Któregoś dnia chciałam pokazać małpce trochę świata i zabrałam ją na balkon. Ciekawska Koko zaglądała tu i tam, aż w końcu wychyliła się za balustradę i… „Ratunkuuuuuu, małpaa, małpaaaaa!!!!! Aaaaa!!!!!!” – na parterze rozległ się krzyk mrożący krew w żyłach. Jak się okazało na balkonie pod nami „wietrzał” sobie sąsiad znany z tego, że za kołnierz nie wylewał. Akurat był po kilku(nastu) głębszych i pod wpływem tegoż środka moja skromna Koko wydała mu się niemalże gorylem 😀
(https://www.facebook.com/swita77)

Mój ukochany duet zabawkowy z dzieciństwa to: Małgośka Duża i Małgośka Mała. Dostałam je zaraz po urodzeniu i od tamtego czasu dzielnie służyły mi jako gryzaczki, przytulanki, powierniczki sekretów i towarzyszki podróży. Zostały uszyte przez moją ciocię, która postanowiła nadać im dwie różne osobowości: Mała była różową Małgośką, wypchaną watą, z narysowanymi oczami i wielkim uśmiechem, a Duża była starszą wersją, większą, obszytą białym welurem i wypełnioną kawałkami gąbki. Po pewnym czasie zaczęły się pruć, ale ja nigdy nie pozwoliłam ich wyrzucić, a podczas prania siedziałam przy pralce, by jak najszybciej móc sprawdzić czy nie ucierpiały podczas ,,kąpieli" Po pewnym czasie twarze się wytarły i Małgośki pozostały anonimowymi postaciami, ale wciąż mieszkają w moim pudle wspomnień z dzieciństwa i mają się świetnie! 🙂

Moją najbardziej ulubioną i ukochaną zabawką był konik na biegunach ,którego stworzył mój tato ze starej szafy. Pamiętam do dziś jaką zrobił furrorę na mojej wiosce – wszystkie dzieciaki z bloku stojący w kolejce by choć chwilkę pobujać się na koniku <3

Kiedy się mieszka na wsi to zabawek jest pełno,ale nie takich kolorowych pełnych plastiku,tylko zabawek wprost z natury. Do dziś pamiętam jak mój dziadzio nadmuchiwał świńskie pęcherze i dawał nam do zabawy a mama wyrywała je i szorowała nam ręce.Dlatego moja ukochana ,ulubiona i wymarzona zabawka to była którą sama sobie zrobiłam.Czyli mój domek w stodole. Miałam tam wszystko co małej dziewczynce jest potrzebne czyli garnki piasek wodę liście jabłka mirabelki i moc zabawy.Myślę,że spędziłąm tam najlepsze chwile mojego dzieciństa-gotując dla całej rodziny jarzębinowe zupki. To nic że zawsze miałam wgląd górnika po zmianie,pachnęłam błotem i warkocze były nim posklejane.Kiedy myśle dzieciństo-przed oczami ma ten domek.

Moja ulubiona i jakże sentymentalna zabawką był poczciwy biały miś którego dostałam od mamy a ona zaś od swojej mamy czyli mojej babci.Mis nie był w stanie idealnym, nie raz był szyty a jego odcień bieli raczej była żółta. Misia miałam do czasu porodu 🙁 dlaczego mowie ze do czasu ? Bo niestety przy porodzie kiedy dostałam córeczkę na brzuch miś leżał obok (traktowałam go jsk talizman szczęścia) czuje ze podczas porodu mi pomógł. Niestety miś był zakrwawiony zbyt późno mąż go przeprał. Ale Naszą córeczka ma z Nim swoje pierwsze zdjęcie kiedy wyszła na świat.

Instagram kolorowa_mama

moją ulubioną zabawką odkąd dostałam ją na 8 urodziny był mój plecaczek-miś, którego dostałam od siostry. moja siostra jest ode mnie 11 lat starsza i wyjechała na stałe do niemiec jak miała 17lat (więc ja miałam wówczas 6). W tamtych czasach telefony z PL do DE i DE do PL były bardzo drogie więc siostra rzadko dzwoniła a jeśli już, to do rodziców a nie do mnie. kontakt miałam z nią zawsze słaby ze wzgl. na ogromne różnice w stylu życia. Była jednak dla mnie zawsze idolką i kochałam i kocham ją ponad wszystko. Na 8sme urodziny dostałam od niej plecaczek -misia. Był ze mną na każdej wycieczce aż do 1 klasy liceum, na wszystkich wczasach, feriach a nawet spałam z nim w łózku. Bardzo go kochałam, bo to była namiastka mojej siostry. Niestety ktoś mi go ukradł w 1 dniu obozu integracyjnego w liceum. Nigdy o nim nie zapomnę. Moja siostra jest nieuleczalnie chora (o czym wtedy nie wiedziałam) i mimo, że tego misia już nie mam, zawsze będę pamiętać że moja siostra była tak kochana by mi go dać, żebym miała do kogo się przytulić kiedy jest mi źle i rodzice są wstrętni. Nie mam z siostrą od kilku lat żadnego kontaktu, bo zniknęła z naszego życia z własnej inicjatywy (jest to spowodowane chorobą, jest nieświadoma swoich decyzji). Mimo wszystko zawsze o niej myślę w kategorii najkochańszej siostry na świecie, która mimo dzielących nas lat i kilometrów, potrafiła przysłać mi misia a w nim…prawa dziecka, żebym wiedziała że rodzicom nie wolno wszystkiego.

no i właśnie się poryczałam. oooh. kocham moją siostrę, gdziekolwiek jest.

Moją ulubioną zabawką był pluszowy piesek, leżący na brzuchu z rozciągniętymi łapkami. Pamiętam jak pewnego razu postanowiłam wziąć go na spacer. Zawiązałam mu obrożę na szyi i do niej przywiązałam smycz. Ciągnęłam psiaka po podwórku i po ulicy. Jego brzuszek i łapki były całe ukurzone i brudne, więc postanowiłam postawić go na nogi! Związałam mu łapki drucikiem miedzianym, tak, żeby stał. Aparatura wyglądała śmiesznie, ale cel został osiągnięty! Od tamtej pory pluszak stał na własnych nogach 🙂 https://www.facebook.com/joanna.korzystko joannakorzystko@wp,pl