PRZEPROSINY W WIELKIM STYLU

Adamski należy do spokojnych dzieci.
Oczywiście jak każde dziecko miewa humorki, pokazuje pazurki, potrafi krzyczeć w niebogłosy niekiedy, czy skopac szafkę w akcie desperacji, jak już brakuje mu argumentów, a my nadal się nie zgadzamy, aby skakał z zagłówka sofy na podłogę czy rozlewał wodę z mopa.
Jednak w stosunku do innych dzieci jest zawsze miły i grzeczny.
Nigdy nikogo nie uderzył, nie popchnął, nie uszczypnął, nie ugryzł.
Ma w sobie bardzo dużo empatii.

PRZEPROSINY W WIELKIM STYLU

Lubi się bawić z innymi dziećmi, ale jest też bardzo wrażliwy.
Bardzo przeżywa kiedy inne dziecko przejawia w stosunku do niego agresję.
Nie odda.
Jest to sprzeczne z jego instynktem samozachowawczym, wie że jego to bolało i nie chce być sprawcą bólu. Nawet jak pozwolimy mu oddać to tego nie zrobi.
Taki typ.
Potrafi natomiast głośno płakać i tak reaguje jak zwrócenie uwagi koledze czy koleżance nie daje rezultatów.
Taki sobie wypracował system obronny, który sprawia że zwraca na siebie i zaistniałą sytuację uwagę dorosłych.
Tak prosi o pomoc i jest to w tej chwli efektywne.

PRZEPROSINY W WIELKIM STYLU

Czasem wracał z przedszkola z ugryzieniem, czasem opowiadał, że ktoś go uderzył.
Zawsze ciocie w przedszkolu reagowały, agresor dostawał karę, a Adamski miał poczucie, że jest sprawiedliwość na świecie.
To mu wystarczyło.

PRZEPROSINY W WIELKIM STYLU

Ostatnio spotkało go jednak dodatkowe doświadczenie.
Tata odbierał Adamskiego z przedszkola i od progu już przywitały go dwie dziewczynki.

PRZEPROSINY W WIELKIM STYLU

Dziewczynki: Basia go podrapała!
Tata: Co się stało?
Adaś: Basia mnie podrapała (pokazuje dwie wielkie sznyty na plecach)
Ciocia: Tak, był mały incydent, Basia podrapała Adasia, ale już dostała karę i powiedziała, że już więcej tego nie zrobi.

PRZEPROSINY W WIELKIM STYLU

Adamski jeszcze w domu pokazywał.
Opowiadał, że Basia nie miała miejsca, żeby usiąść, więc chciała go przepchnąć i wtedy go udrapała.
Jako Matce, zawsze serce mi się kraja w takich sytuacjach, zawsze jest mi bardzo przykro.
Podświadomie gniewam się na te dzieci, które coś zrobią Adamskiemu, choć nie powinnam.
To tylko dzieci.
I no niestety, takie incydenty są już wpisane w życie przedszkolaka, nie unikniemy tego, więc pozostaje mi tylko dbać o to aby moje dziecko nie miało poczucia niesprawiedliwości.

Tym razem zadbał o to ktoś jeszcze.
Nie wiem czy to był pomysł Basi, czy rodziców, czy wspólny.
Niemniej nasze zaskoczenie, gdy następnego dnia w szatni czekała na Adamskiego laurka od Basi na przeprosiny, było ogromne.
Cudowna, z samochodzikiem na pierwszej stronie, z serduszkami w środku i napisem ‚od Basi dla Adasia’.

Wzruszyłam się.
Adamskiemu zrobiło się bardzo miło.
Nie chodzi o prezent, o to że ktoś teraz musi przecierpieć Adamskiego rany i zależało mi na ‚odszkodowaniu’.
Chodzi o gest.
O to, że tej dziewczynce mogło też być przykro, może pierwszy raz coś takiego zrobiła.
O to, że rodzicom także mogło się zrobić przykro i w ten bardzo sympatyczny sposób uczą Basię budowania relacji w bardzo przyjazny sposób już od najmłodszych lat.
Że im zależało, że się postarali, choc nie musieli, bo takie rzeczy się zdarzają.
Nie było im to obojętne.

Bardzo to doceniamy.